Αναμετάδοση

Η σονάτα

Λοιπόν, επίτηδες, δεν ήθελα να πω κάτι για το Ρίτσο. Τα «αφιερώματα», τα «έτη» και τα άλλα συναφή με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Αλλά τις τελευταίες μέρες με τόσα ποστ και τόσα σχόλια στο ραδιόφωνο, ο ποιητής τριγυρνά συνέχεια στο μυαλό μου. «Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου…»

Με το Ρίτσο είχα μια ιδιότυπη σχέση από την αρχή. Τα μικρά του ποιήματα δεν με πολυαφορούν (ίσως να φταίει που ο εφηβικός μου έρωτας μού τα διάβαζε μετά μανίας στα θρανία) και γι’ αυτό δεν είχα ασχοληθεί με τα μεγάλα. Τον Ρίτσο τον ανακάλυψα χάρη στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ και τα cd προσφοράς. Ε, ναι λοιπόν, τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» την άκουσα πρώτα από τη μαγευτική φωνή του, την έμαθα απέξω, κάθε ανάσα και κάθε παύση και μετά διάβασα τα γράμματα και τις τελείες της. Ακόμα και τώρα αν την αποζητήσω, θα την ακούσω, δε θα τη διαβάσω.

«Άφησε με να’ ρθω μαζί σου», μες στο μυαλό μου, ακόμα και πόσο πρέπει να σύρεται η φωνή σε κάθε στίχο έχω. Αργότερα, μαθαίνοντας κάποια από τα στοιχεία της βιογραφίας του, συμπάθησα και τον άνθρωπο, τις ιδέες του. Βλέποντας φωτογραφίες του αγάπησα την εικόνα του (θα μπορούσα να είμαι μια μικρή…. Ριτσίτσα, αν κι είμαι σίγουρη πως εκείνου δεν θα του καίγονταν καρφί, αν ζούσε).

Δε με νοιάζει γιατί ο Ρίτσος δεν πήρε το Νόμπελ, ή μάλλον με νοιάζει και μ’ αρέσει που ο Ρίτσος δεν πήρε το Νόμπελ. Τη σονάτα δεν την αγαπώ όπως τα ποιήματα του Σεφέρη ή του Έλιοτ, με τη λογική μου, την αγαπώ με κείνο το κομμάτι του μυαλού μου που επηρεάζεται μόνον από το συναίσθημα. Κι αυτό, μάλλον, είναι ο στόχος της ποίησης.