Αναμετάδοση από 10ο Λύκειο Πειραιά

Τετάρτη, 24 Ιούνιος 2009

Ο Ρίτσος στο συνέδριο της Ο.Λ.Μ.Ε

Για άλλη μια φορά μαθητές του 6ου Λυκείου Καλλιθέας και του 10ου Λυκείου Πειραιά θα παρουσιάσουν, στα πλαίσια του 14ου συνεδρίου της Ο.Λ.Μ.Ε, την εκδήλωση - αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, που ετοίμασαν για το Μουσείο Μπενάκη και παρουσίασαν στις 21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της ποίησης.


6ο Λύκειο Καλλιθέας - 10ο Λύκειο Πειραιά






Δυο σχολεία που συνεργάζονται...


Μια πρόβα που γίνεται παράσταση..


Ο Ρίτσος που ενώνει..







Ερχόμαστε με το Ρίτσο.
Τραγουδάμε, ψιθυρίζουμε τους στίχους του,
βάζουμε εικόνες στα ποιήματά του, τις εικόνες της δικής μας πίστης για έναν καλύτερο κόσμο,
ονειρευόμαστε, κάνουμε γκράφιτι,
ζωγραφίζουμε το πάθος μας για τη ζωή.
" Να με θυμόσαστε, είπε.."


Πέμπτη, 25 Ιουνίου 2009, ώρα 5.30 μ.μ, Ξενοδοχείο "Novotel" ,πλατεία Βάθη, Μιχ. Βόδα 4 – 6, κοντά στο Δημαρχείο της Αθήνας, στη Λιοσίων, τηλ.: 210 8200700).

Αναρτήθηκε από Ειρήνη Λιβανού στις 7:25 μμ 4 σχόλια

ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ από 6ο Λύκειο Καλλιθέας

Παρασκευή, 26 Ιούνιος 2009

"Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε" (Γ.Ρίτσος)

( η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στα παιδιά που φέτος αποφοίτησαν και που η χτεσινή ήταν η τελευταία τους σχολική παράσταση: στο Βασίλη, τη Νάντια, τον Οφσέπ, τη Ράνια, το Στέφανο)

( Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ προλογίζει)

Φέτος γράψαμε - και γράφτηκαν - πολλά για την παράσταση του σχολείου μας και του 10ου Πειραιά για το Ρίτσο.
Χτες η παράσταση παρουσιάστηκε ξανά στο συνέδριο της Ο.Λ.Μ.Ε, σε μια γεμάτη αίθουσα. Ο λόγος του Ρίτσου, οι εικόνες, τα τραγούδια, κέρδισαν γρήγορα το σεβασμό του κοινού. Κατά τη διάρκεια της παράστασης πολλή, πάλι, όπως στο Μπενάκη, η συγκίνηση. Στο τέλος, οι σύνεδροι κι οι άλλοι καλεσμένοι, όρθιοι χειροκροτούσαν έντονα, θερμά, για πολλά λεπτά. Πολλά τα μπράβο. Η επιβράβευση για τα τόσα που έκαναν τα παιδιά αυτή τη χρονιά.
Καθώς επιστρέφαμε με το πούλμαν στο σχολείο, μια ομάδα δεμένη, κουρασμένοι αλλά ξεαγχωμένοι και συγκινημένοι, τα είπαμε. Αφιερώσαμε την παράσταση όλοι οι υπόλοιποι στα πέντε παιδιά που φέτος αποφοιτούν, τους δώσαμε τα δωράκια τους.
( Τι άλλο; Βιβλία του Ρίτσου!). Είπαμε λόγια ευχαριστήρια αποχαιρετισμού, γίναμε μια μεγάλη αγκαλιά όλοι, όπως ειπώθηκε, και χωρίσαμε για το καλοκαίρι.
Επιτρέψτε μου και προσωπικά, μικροί και μεγάλοι, συνοδοιπόροι αυτού του ταξιδιού, να σας μεταφέρω κι από 'δω τη μικρή ευτυχία μου γι' αυτό που έζησα μαζί σας.
Παιδιά και συνάδελφοι, αγαπημένοι όλοι, ήσασταν υπέροχοι και σας ευχαριστώ.

(πανευτυχείς, μετά την παράσταση, έξω από το ξενοδοχείο)

"Εμείς δε θέλαμε ποτέ να πεθάνουμε

εμείς μπορούσαμε να πεθάνουμε μονάχα για τη ζωή"

(Γ.Ρίτσος Οι γειτονιές του κόσμου)

Τετάρτη, 24 Ιούνιος 2009

Η παράσταση για το Γιάννη Ρίτσο παρουσιάζεται ξανά!

Η ομάδα του σχολείου μας και του 10ου Λυκείου Πειραιά, που είχαν παρουσιάσει στο Μουσείο Μπενάκη την παράσταση " Να'σαι ήλιος, να χαρίζεις φως", έλαβε την εξαιρετικά τιμητική πρόσκληση από την ΟΛΜΕ για παρουσίαση της παράστασης στο πλαίσιο της Πανηγυρικής συνεδρίασης του 14ου Συνεδρίου της που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη, 25 Ιουνίου 2009 και ώρα 17.30΄, στο ξενοδοχείο Novotel (Mιχαήλ Βόδα 4 - 6, προσπελάσιμο από στάση Μετρό "Μεταξουργείο" και ΗΣΑΠ "Βικτώρια")

Έτσι, είμαστε έτοιμοι αύριο να ξαναταξιδέψουμε με το καραβάκι της ποίησης και του Γιάννη Ρίτσου. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη και για το κοινό.

Οι συντελεστές της παράστασης αφιέρωσαν το πρώτο, μετά τις εξετάσεις, σαββατοκύριακό τους στις πρόβες. Ε, δεν είναι και λίγο, μετά από ένα μήνα εξετάσεις!
Εν μέσω προβών κατέφτασαν και τα δωράκια από το Μουσείο Μπενάκη. Αναμνηστικά μπλουζάκια για όλους! Μια ευγενική χειρονομία των ανθρώπων του Μουσείου, της Λιάνας Τσομπάνογλου και του Δημήτρη Αρβανιτάκη - που καλύτερους δε θα βρούμε :-)

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως χάρη σ' αυτούς και στην Αγγελική Κώττη ξεκίνησε το ταξίδι μας.

Παιδιά, καλή επιτυχία και αύριο!

Αναρτήθηκε από Διονύσης Μάνεσης στις 2:37 μμ 8 σχόλια

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ (λογοτεχνικό περιοδικό)

Ο Costas Mavroudis έστειλε μήνυμα στα μέλη του Το Δέντρο.
--------------------
Θέμα: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κυκλοφόρησε το νέο πολυσέλιδο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ (Νο 169-170) με ένα εκτενές αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.

Στις σελίδες του «Δ» φιλοξενούνται 40 συγγραφείς και καλλιτέχνες (ποιητές,δοκιμιογράφοι, φιλόλογοι, σκηνοθέτες, συνθέτες και ηθοποιοί) οι οποίοι προσπαθούν να προσεγγίσουν το πολυεπίπεδο έργο του δημιουργού της Τετάρτης Διάστασης.

Μεταξύ άλλων γράφουν οι: Αλέξης Αργυρίου, Βασίλης Βασιλικός, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Φίλιππος Δρακονταειδής, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Σόνια Ιλίνσκαγια, Μιχάλης Μερακλής, Βασίλης Παπαβασιλείου, Σάββας Μιχαήλ, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Γιάννης Κακουλίδης, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Χρήστος Λεοντής, Θάνος Μικρούτσικος κ.ά.

Επίσης δημοσιεύονται ανέκδοτες επιστολές του Γιάννη Ρίτσου στον Τίτο Πατρίκιο και παλαιότερα κείμενα των Ανδρέα Καραντώνη, Άλκη Θρύλου και Τάκη Σινόπουλου.Το τεύχος συνοδεύει ένα cd με απαγγελίες ποιημάτων του Γιάννη Ρίτσου από σύγχρονους έλληνες ποιητές.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τους: Τίτο Πατρίκιο,Μάνο Ελευθερίου, Γιάννη Κοντό, Γιάννη Πατίλη, Μιχάλη Γκανά, Κώστα Μαυρουδή, Γιώργο Μαρκόπουλο, Κώστα Παπαγεωργίου, Μανώλη Πρατικάκη, Γιάννη Κακουλίδη κ.ά.

Την αφιερωματική ύλη συμπληρώνουν πεζά του Εμίλ Ζολά και του ΠάκοΙγνάθιο Τάιμπο ΙΙ, καθώς και μία συνέντευξη του ποιητή Λευτέρη Κανέλλη.Οι γνωστές στήλες του περιοδικού για την ξένη πνευματική ζωή και την εγχώρια πολιτιστική κίνηση σφραγίζουν τον επίλογο της ύλης.
--------------------
Για να απαντήσετε σε αυτό το μήνυμα, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.facebook.com/n/?inbox/readmessage.php&t=119492106326&mid=a5d7f4G24e0da19G1f08536G0___

ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ

ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ

ΜΑΡΙΟΥ ΤΟΚΑ - ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Τραγουδάει ο Βασίλης Αγροκώστας

Από τη ζωντανή ηχογράφηση στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου στα πλαίσια της βραδιάς για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου.

Αναμετάδοση

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιάννης Ρίτσος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη, 3 Ιούνιος 2009

Και να, αδελφέ μου...

Ο Βόλος τίμησε τον Γιάννη Ρίτσο

(Πρώτη ανάρτηση 2/6/09 ξημερώματα Δευτέρας 4:04-6:30)


Φωτογραφίες από την εκδήλωση θα βρείτε, εδώ!

«Τούτες τις μέρες… ο άνεμος με κυνηγούσε…»,
μέχρι που πήρα τη δόση μου…

Τα γνωστά. Πήγα για δουλειά, άνοιξα εφημερίδα (μόνο Θεσσαλία πρόλαβα, άλλωστε αυτή κυκλοφορούσε Δευτέρα) και διάβασα ότι σήμερα ήταν το αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, για τα 100 χρόνια από την γέννησή του.
(Δεν θα σας πω, ότι την πάτησα νομίζοντας ότι ήταν άλλη μέρα και πήγα… και εκεί που φοβόμουνα πως δεν θα προλάβω ούτε το τέλος, δεν υπήρχε εκδήλωση! ...Κι έφυγα με το κράνος στο κρανίο… Και σήμερα, με το κράνος πήγα! Τι να κάνω; Δούλευα!)

«Άντρα μου, θα έρθεις να με αντικαταστήσεις στις 8 και 30!»
«Γιατί;»
«Θέλω να πάω στον Ρίτσο!»
Με κοίταζε σαν χαζός! Έτσι που το είπα, ακούστηκε σα να είχαμε ραντεβού…
(Μήπως δεν είχαμε; )

Δεν μπορώ να πω. Ήρθε. Και νωρίτερα μάλιστα!
(Δε μου χαλάει χατήρι, αλλά ούτε κι εγώ ζητάω πολλά. Με την δουλειά που έχουμε μπλέξει, δεν είμαστε για πολλά. Μόνο που τελευταίως πέσανε μαζεμένες "οι βόλτες μου"! Τι να κάνω; Προέκυψε!)

«Που πας με το κράνος; Μόνη σου θα πας;» με ρώτησε ο ξάδελφός του.
«Ο Ρίτσος ήταν απλός. Δεν ήθελε τουαλέτες», του είπα βιαστική.
«Μόνη σου θα πας;» ξαναρώτησε εκείνος.
«Άμα ψάξω για παρέα στα ενδιαφέροντά μου, πάει το έτος Ρίτσου! Έφυγε!» είπα γελαστή και έβαλα μπρος το μηχανάκι μου.

Πήγα.
Εκεί, χάρηκα, συγκινήθηκα, ανατρίχιασα στο άκουσμα τραγουδιών, απαγγελιών ποιημάτων του και ακούγοντας λεπτομερώς την ιστορία της ζωής του.
Έμαθα και καινούργια πράγματα για κείνον και τραγούδια που δεν ήξερα.

Ατελείωτος ήταν ο Ρίτσος!
Έχω να μάθω και να διαβάσω ακόμα!!!...

Συγκινήθηκα πολύ όταν διαβάστηκε το γράμμα της κόρης του Έρης, προς τον Δήμαρχο Βόλου για το αφιέρωμα στον πατέρα της!

Συγκινήθηκα πολύ με τα λόγια της Ρούλας Κακλαμανάκη.

Συγκινήθηκα πολύ, όταν αναφέρθηκε στα κείμενα, ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Αγγελικής Κώττη, "Γιάννης Ρίτσος, Ένα σχεδίασμα βιογραφίας", όπου γράφει ότι «μεταμορφώθηκε σε Μύθο», ενώ εμείς οι Βολιώτες τον κάναμε Άγιο! (Κάνοντας ΚΛΙΚ πάνω στο όνομά της, θα βρείτε το blog της)

Συγκινήθηκα πολύ στις απαγγελίες των ποιημάτων του!
Ειδικά στο «Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου…»!
(Τι κι αν ασπρίσαν τα μαλλιά μου... Ευτυχώς, δυο τρίχες, μόνο!)
Η Αμαλία Γκιζά ήταν συγκλονιστική!

Τσακίσαμε τα χέρια μας στο χειροκρότημα, τόσο στις απαγγελίες και στα τραγούδια της Αμαλίας, όσο και στην τρανταχτερή φωνή του Βασίλη Μητσάκη!

Στον δε Βασίλη Αγροκώστα, που ερμήνευσε συγκλονιστικά τα τραγούδια του, συνοδευόμενος από τα μαγικά δάκτυλα της Κασσιανής Αμυγδαλίτση, που χάιδευαν το πιάνο, εμείς ή κρατάγαμε άκρα του τάφου σιωπή, να ακούσουμε τα λόγια (πολλά ήταν και για μένα άγνωστα) ή σιγοτραγουδούσαμε μαζί του.
Κι όταν οι ρυθμοί ανέβηκαν σε δυο τραγούδια, παρασυρθήκαμε στα παλαμάκια...

Ξεχαστήκαμε...
Έτοιμες ήταν οι γυναίκες για χορό!
Δεν ήμασταν όμως, σε γλέντι...

Θα έλεγα, αν ήμουνα κριτικός, πως το αφιέρωμα γενικά εξέπεμπε μελαγχολία, μεγάλη σιωπή, βαθιές σκέψεις, έντονα συναισθήματα και τεντωμένα αυτιά...

Ακούγαμε τα κείμενα με κομμένη την ανάσα, που επιμελήθηκε ο Βασίλης Μητσάκης, δια στόματος της Μαριάννας Δεδάκη, και μάθαμε βήμα βήμα την δύσκολη ζωή του.
(Λες και δεν την ξέραμε...
Αν δεν την ξέραμε, δεν θα ήμασταν εκεί!
Κι ας πήγαμε για να την ξανακούσουμε...)

Στο τέλος καταχειροκροτήθηκαν όλοι οι συντελεστές του αφιερώματος και ο Βασίλης Αγροκώστας, για να μας ευχαριστήσει, μας «δώρισε» ένα τραγούδι του Μάριου Τόκα που έλεγε (φυσικά και κράταγα σημειώσεις!):

«Σε βρήκα για μια νύχτα μόνη…
Δεν κλαίω γι’ αυτά που μού 'χεις πάρει…»

Όταν τελείωσε η εκδήλωση, πήγα στα καμαρίνια και τους συνεχάρηκα όλους, έναν ένα!

Φόρεσα το κράνος, ζητιάνεψα και ένα πρόγραμμα, γιατί δεν βρήκα, έκλεψα και μια αφίσσα που βρήκα κολλημένη σε έναν τοίχο, την πήρα μαζί μου, καβάλησα το μηχανάκι κι έφυγα…
«Τώρα ήταν δικός μου αυτός ο δρόμος…»

Νύχτα ήταν και ερημιά. Δεν φύσαγε. Κυρίως, δεν έβρεχε…
«Απ’ την πληγή μου κοίταζα του κόσμου την πληγή».
Μόνο μια υγρασία … πλανώταν, ενώ το μηχανάκι έτρεχε, όσο μπορούσε!
Είχα πάρει όμως, τόση ενέργεια, κι ας μην άκουσα τίποτα για κυκλάμινο!

Απ' τις σημειώσεις μου:

«Κι ήταν το παραθύρι σου, η θύρα όλου του κόσμου»

«Βασίλεψες αστέρι μου…»

«Φέρναν τη ζωή στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι!»

«Απλά πράγματα, Ζολιό!»…

«Αγιασθήτω…»

«Ίσως μόνο η σιωπή
να λέει όλη την αλήθεια»

Αναρτήθηκε από Κατερίνα Δε.Στα ΄Πα; στις 1:14 πμ 4 σχόλια