Τετάρτη, 3 Ιούνιος 2009
Ο Βόλος τίμησε τον Γιάννη Ρίτσο
(Πρώτη ανάρτηση 2/6/09 ξημερώματα Δευτέρας 4:04-6:30)
Φωτογραφίες από την εκδήλωση θα βρείτε, εδώ!
«Τούτες τις μέρες… ο άνεμος με κυνηγούσε…»,
μέχρι που πήρα τη δόση μου…
Τα γνωστά. Πήγα για δουλειά, άνοιξα εφημερίδα (μόνο Θεσσαλία πρόλαβα, άλλωστε αυτή κυκλοφορούσε Δευτέρα) και διάβασα ότι σήμερα ήταν το αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, για τα 100 χρόνια από την γέννησή του.
(Δεν θα σας πω, ότι την πάτησα νομίζοντας ότι ήταν άλλη μέρα και πήγα… και εκεί που φοβόμουνα πως δεν θα προλάβω ούτε το τέλος, δεν υπήρχε εκδήλωση! ...Κι έφυγα με το κράνος στο κρανίο… Και σήμερα, με το κράνος πήγα! Τι να κάνω; Δούλευα!)
«Άντρα μου, θα έρθεις να με αντικαταστήσεις στις 8 και 30!»
«Γιατί;»
«Θέλω να πάω στον Ρίτσο!»
Με κοίταζε σαν χαζός! Έτσι που το είπα, ακούστηκε σα να είχαμε ραντεβού…
(Μήπως δεν είχαμε; )
Δεν μπορώ να πω. Ήρθε. Και νωρίτερα μάλιστα!
(Δε μου χαλάει χατήρι, αλλά ούτε κι εγώ ζητάω πολλά. Με την δουλειά που έχουμε μπλέξει, δεν είμαστε για πολλά. Μόνο που τελευταίως πέσανε μαζεμένες "οι βόλτες μου"! Τι να κάνω; Προέκυψε!)
«Που πας με το κράνος; Μόνη σου θα πας;» με ρώτησε ο ξάδελφός του.
«Ο Ρίτσος ήταν απλός. Δεν ήθελε τουαλέτες», του είπα βιαστική.
«Μόνη σου θα πας;» ξαναρώτησε εκείνος.
«Άμα ψάξω για παρέα στα ενδιαφέροντά μου, πάει το έτος Ρίτσου! Έφυγε!» είπα γελαστή και έβαλα μπρος το μηχανάκι μου.
Πήγα.
Εκεί, χάρηκα, συγκινήθηκα, ανατρίχιασα στο άκουσμα τραγουδιών, απαγγελιών ποιημάτων του και ακούγοντας λεπτομερώς την ιστορία της ζωής του.
Έμαθα και καινούργια πράγματα για κείνον και τραγούδια που δεν ήξερα.
Ατελείωτος ήταν ο Ρίτσος!
Έχω να μάθω και να διαβάσω ακόμα!!!...
Συγκινήθηκα πολύ όταν διαβάστηκε το γράμμα της κόρης του Έρης, προς τον Δήμαρχο Βόλου για το αφιέρωμα στον πατέρα της!
Συγκινήθηκα πολύ με τα λόγια της Ρούλας Κακλαμανάκη.
Συγκινήθηκα πολύ, όταν αναφέρθηκε στα κείμενα, ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Αγγελικής Κώττη, "Γιάννης Ρίτσος, Ένα σχεδίασμα βιογραφίας", όπου γράφει ότι «μεταμορφώθηκε σε Μύθο», ενώ εμείς οι Βολιώτες τον κάναμε Άγιο! (Κάνοντας ΚΛΙΚ πάνω στο όνομά της, θα βρείτε το blog της)
Συγκινήθηκα πολύ στις απαγγελίες των ποιημάτων του!
Ειδικά στο «Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου…»!
(Τι κι αν ασπρίσαν τα μαλλιά μου... Ευτυχώς, δυο τρίχες, μόνο!)
Η Αμαλία Γκιζά ήταν συγκλονιστική!
Τσακίσαμε τα χέρια μας στο χειροκρότημα, τόσο στις απαγγελίες και στα τραγούδια της Αμαλίας, όσο και στην τρανταχτερή φωνή του Βασίλη Μητσάκη!
Στον δε Βασίλη Αγροκώστα, που ερμήνευσε συγκλονιστικά τα τραγούδια του, συνοδευόμενος από τα μαγικά δάκτυλα της Κασσιανής Αμυγδαλίτση, που χάιδευαν το πιάνο, εμείς ή κρατάγαμε άκρα του τάφου σιωπή, να ακούσουμε τα λόγια (πολλά ήταν και για μένα άγνωστα) ή σιγοτραγουδούσαμε μαζί του.
Κι όταν οι ρυθμοί ανέβηκαν σε δυο τραγούδια, παρασυρθήκαμε στα παλαμάκια...
Ξεχαστήκαμε...
Έτοιμες ήταν οι γυναίκες για χορό!
Δεν ήμασταν όμως, σε γλέντι...
Θα έλεγα, αν ήμουνα κριτικός, πως το αφιέρωμα γενικά εξέπεμπε μελαγχολία, μεγάλη σιωπή, βαθιές σκέψεις, έντονα συναισθήματα και τεντωμένα αυτιά...
Ακούγαμε τα κείμενα με κομμένη την ανάσα, που επιμελήθηκε ο Βασίλης Μητσάκης, δια στόματος της Μαριάννας Δεδάκη, και μάθαμε βήμα βήμα την δύσκολη ζωή του.
(Λες και δεν την ξέραμε...
Αν δεν την ξέραμε, δεν θα ήμασταν εκεί!
Κι ας πήγαμε για να την ξανακούσουμε...)
Στο τέλος καταχειροκροτήθηκαν όλοι οι συντελεστές του αφιερώματος και ο Βασίλης Αγροκώστας, για να μας ευχαριστήσει, μας «δώρισε» ένα τραγούδι του Μάριου Τόκα που έλεγε (φυσικά και κράταγα σημειώσεις!):
«Σε βρήκα για μια νύχτα μόνη…
Δεν κλαίω γι’ αυτά που μού 'χεις πάρει…»
Όταν τελείωσε η εκδήλωση, πήγα στα καμαρίνια και τους συνεχάρηκα όλους, έναν ένα!
Φόρεσα το κράνος, ζητιάνεψα και ένα πρόγραμμα, γιατί δεν βρήκα, έκλεψα και μια αφίσσα που βρήκα κολλημένη σε έναν τοίχο, την πήρα μαζί μου, καβάλησα το μηχανάκι κι έφυγα…
«Τώρα ήταν δικός μου αυτός ο δρόμος…»
Νύχτα ήταν και ερημιά. Δεν φύσαγε. Κυρίως, δεν έβρεχε…
«Απ’ την πληγή μου κοίταζα του κόσμου την πληγή».
Μόνο μια υγρασία … πλανώταν, ενώ το μηχανάκι έτρεχε, όσο μπορούσε!
Είχα πάρει όμως, τόση ενέργεια, κι ας μην άκουσα τίποτα για κυκλάμινο!
Απ' τις σημειώσεις μου:
«Κι ήταν το παραθύρι σου, η θύρα όλου του κόσμου»
«Βασίλεψες αστέρι μου…»
«Φέρναν τη ζωή στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι!»
«Απλά πράγματα, Ζολιό!»…
«Αγιασθήτω…»
«Ίσως μόνο η σιωπή
να λέει όλη την αλήθεια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου